Van zwemles en huisbezoeken tot mieren in je bed!
Blijf op de hoogte en volg Joyce en Melissa
21 November 2012 | Oeganda, Wairaka
Lieve Mzungu's,
Onze namen zijn niet Mzungu, maar we zouden het bijna geloven! "Mzungu, Bye!" Elke dag roepen de kinderen waar we ook komen dit naar ons! We hebben ondertussen ook echte Afrikaanse namen gekregen waar we huisbezoeken deden: Melissa -> Nabatanzi, Joyce -> Namagembe...;) Deze namen hebben geen betekenis, maar het is gewoon een culturele naam.
Laatst liepen we in de stad en opeens hoorde we vanuit een zijstraatje; "Hé, Nabatanzi!" Hadden niet verwacht dat het al zo snel de ronde zou gaan! We dachten dat Nederlanders er wat van kunnen, maar hier net zo! :)
De afgelopen tijd hebben we weer verschillende dingen mogen doen waar we graag wat over vertellen. Ons programma loopt altijd anders dan we gepland hebben, dus structuur is niet aanwezig. Het duurde even voordat we ons daar bij neer konden leggen, maar we zijn nu volop gewend aan de Afrikaanse mentaliteit! Zo mochten we 3 kwartier wachten op een tankstation om opgepikt te worden, 's ochtends vroeg!
Nadat we anderhalve week fris en fruitig waren en onze activiteiten mochten doen, vonden we het weer lang genoeg geweest om gezond te zijn....Melissa heeft zich (niet geheel) vrijwillig aangemeld om zondag en maandag weer met buikpijn op bed te liggen. Zoals we zeiden: Het plannen leren we hier snel af! Joyce is maar in de zon gaan liggen...
Dinsdag een nieuwe dag waarin we zonder kwaaltjes onze vrouwengroep weer mochten bezoeken. Eindresultaat hiervan is dat Joyce aankomende dinsdag een kappersafspraak heeft met één van deze vrouwen om haar haren in te vlechten! Spannend... 's Middags zijn we naar Mbiko geweest, waar we huisbezoeken hebben gedaan. Dit houdt in dat we zeep en suiker brengen voor elk huis en voor ze mogen bidden. Zo ontmoetten we een oude vrouw die alleen in een huisje woont. Ze vertelde dat ze overdag vaak op het land aan het werk is. Zodra ze terugkomt in haar huis ontdekt ze dat alles, maar dan ook alles, is meegenomen van haar bezittingen! Geen matras meer, geen pannen meer, geen kleren meer... Een andere grootmoeder zorgt voor zo'n 10 weeskinderen waarvan er één een lichamelijke beperking heeft. Haar dagelijks leven bestaat uit het bij elkaar verzamelen van eten voor de kids. Een paar van de kinderen konden naar school, maar niet allemaal door te kort aan geld om de school te betalen. En zonder educatie heb je hier geen toekomst. Zo is de motto van een school: "Our education is our future!".
Verder hebben we onze uurtjes weer gemaakt in de bibliotheek met het resultaat dat alle boeken nu netjes geordend in de kasten staan. Nu is het nog wachten op nieuwe kasten, zodat het meer gaat lijken op een bieb en makkelijker te gebruiken voor de kinderen. We gaan nog een informatieposter maken hoe ze de bieb kunnen gebruiken en hopelijk krijgen we de gelegenheid om hen dit goed aan te leren.
Vrijdag heeft Joyce samen met Anne-marie zwemles gegeven aan de kinderen van de pre-school. Kinderen en zelfs de leerkrachten kunnen vaak niet zwemmen. De kinderen maakten tijdens de les flinke vorderingen. Ze mochten zelfs in het diepe! 't Was erg leuk om zwemles te geven. De lessen werden gegeven in een zwembad bij een hotel. En natuurlijk schijnt het zonnetje hier volop, dus flink verbrande schouders was het resultaat. Maar gelukkig zijn die ondertussen al weer mooi bruin bijgekleurd!
Anne-Marie is bezig met plannen te maken om hier over een paar jaar een huis voor gehandicapte kinderen te openen. Dus dit is de tijd en de plek om informatie te verzamelen en verschillende organisaties te bezoeken. Samen hebben we de organisatie 'Spring of Hope' bezocht. Een non-profit organisatie die hulp bieden aan ongeveer 500 gehandicapte kinderen. Zij doen huisbezoeken, fysiotherapie, leren ouders hoe ze om moeten gaan met hun gehandicapte kind etc. Er waren nog meer westerlingen, die daar fysiotherapie gaven. Wat vooral bijzonder was, was dat de moeders van deze kinderen vol trots naar hun kind keken, die langzaam, maar zeker kleine vorderingen maken.
Een aantal dagen later zijn we naar Home of Hope geweest. Daar wonen ruim 20 kinderen die zwaar gehandicapt zijn. Dat was in Bugembe, een dorpje vlak waarbij we wonen.We werden warm onthaald, met dikke knuffels! Kinderen die we nooit eerder ontmoet hadden, maar je plat knuffelen als je hun beste vriend bent! Wat een heerlijk Afrikaans enthousiasme! Van te voren een zak snoepje gekocht, wat erg in de smaak viel bij de kids! Ook al konden ze niet praten, de blik op hun gezicht vertelde ons al genoeg.
't Was bij beide organisaties totaal verschillend, maar erg leerzaam en bijzonder om bij betrokken te zijn!
Zondag zijn we weer naar de kerk geweest hier. 'Onze vaste' kerk heet Abondoned life, wat zich op 5 minuten loop afstand van ons huis bevind.
Deze morgen hadden we een spreker uit Kenia. Voor ons alle drie een goede dienst! Na de dienst wilde de pastor ons nog even spreken. Maar wij waren niet de enige. Zo'n 2 uur later waren we, als laatste aan de beurt. Ach ja, it's Africa! :) Tijdens de dienst zat een van de meiden van de village niet goed in haar vel. Veel herinneringen van haar heftige verleden kwamen allemaal naar boven. Joyce mocht er hierin voor haar zijn door met haar te praten en met haar te bidden !Later op de dag straalde deze lieve meid weer! Geweldig om te zien!
Vaak komen dingen gewoon op ons pad en mogen we ter plekke een zegen zijn!
Het leven in Africa brengt hele andere problemen met zich mee, dan in Nederland. Jullie zitten alweer met dikke winterjassen, sjaals en handschoenen, terwijl wij soms van de warmte niet in slaap kunnen komen. Ondertussen is het ook al een tijdje geleden dat we en fatsoenlijke douche konden nemen. Er is niet genoeg druk op de kraan, waardoor het water niet goed uit de douchekop komt. Vaak is het nog erg koud ook! Een douche, gebukt onder het kleine kraantje went vanzelf! :) Wat alleen niet zo went zijn alle mieren; In ons ontbijt, in de douche, in ons bed, in de waterkoker.. ze zitten overal! Gelukkig kunnen ze geen kwaad, maar t is niet iets om over naar huis te schrijven :)
Waar wel wel erg van genieten is al het heerlijke tropische fruit; Ananas, banaan, mango, passionfruit watermeloen, jackfruit. Af en toe verwennen we onszelf even op een heerlijk zelfgemaakte fruitsmoothie!
Vanaf vandaag hebben we een nieuwe slaapkamer.Zaterdag komt er namelijk een groep van 25 lui die net hun middelbare school hebben afgerond. Er zijn bedden genoeg, maar eigenlijk is het huis te klein voor zoveel mensen! Dat wordt lekker krapjes dus! Wij zullen onze kamer delen met Anne-Marie en vanaf zaterdag komt daar éen van de leiding van de groep bij! We zullen veel met deze groep optrekken, dus ons programma loopt de komende 3 weken dus anders dan we tot nu toe hebben gedaan. Nouja, wat we al eerder schreven; het loopt altijd anders dan we denken! Vandaag veel dingen voorbereiden voor als de teams komen. Onze kamers leeghalen, koffers opnieuw indelen, wat ook echt wel nodig is, als je maanden lang uit je koffers leeft, bedden opmaken, muskietennetten ophangen en alle kaartjes ophangen! Onze deur is al bijna helemaal vol! Gelukkig zijn er nog meer deuren! ;)
Joyce heeft vanmorgen onze was gedaan! Een handwas kost enorm veel tijd en is best intensief! Gelukkig droogt het wel snel in de warme zon!
Vanuit Wairaka een zonnige groet een heel veel liefs,
Namagembe and Nabatanzi!
Onze namen zijn niet Mzungu, maar we zouden het bijna geloven! "Mzungu, Bye!" Elke dag roepen de kinderen waar we ook komen dit naar ons! We hebben ondertussen ook echte Afrikaanse namen gekregen waar we huisbezoeken deden: Melissa -> Nabatanzi, Joyce -> Namagembe...;) Deze namen hebben geen betekenis, maar het is gewoon een culturele naam.
Laatst liepen we in de stad en opeens hoorde we vanuit een zijstraatje; "Hé, Nabatanzi!" Hadden niet verwacht dat het al zo snel de ronde zou gaan! We dachten dat Nederlanders er wat van kunnen, maar hier net zo! :)
De afgelopen tijd hebben we weer verschillende dingen mogen doen waar we graag wat over vertellen. Ons programma loopt altijd anders dan we gepland hebben, dus structuur is niet aanwezig. Het duurde even voordat we ons daar bij neer konden leggen, maar we zijn nu volop gewend aan de Afrikaanse mentaliteit! Zo mochten we 3 kwartier wachten op een tankstation om opgepikt te worden, 's ochtends vroeg!
Nadat we anderhalve week fris en fruitig waren en onze activiteiten mochten doen, vonden we het weer lang genoeg geweest om gezond te zijn....Melissa heeft zich (niet geheel) vrijwillig aangemeld om zondag en maandag weer met buikpijn op bed te liggen. Zoals we zeiden: Het plannen leren we hier snel af! Joyce is maar in de zon gaan liggen...
Dinsdag een nieuwe dag waarin we zonder kwaaltjes onze vrouwengroep weer mochten bezoeken. Eindresultaat hiervan is dat Joyce aankomende dinsdag een kappersafspraak heeft met één van deze vrouwen om haar haren in te vlechten! Spannend... 's Middags zijn we naar Mbiko geweest, waar we huisbezoeken hebben gedaan. Dit houdt in dat we zeep en suiker brengen voor elk huis en voor ze mogen bidden. Zo ontmoetten we een oude vrouw die alleen in een huisje woont. Ze vertelde dat ze overdag vaak op het land aan het werk is. Zodra ze terugkomt in haar huis ontdekt ze dat alles, maar dan ook alles, is meegenomen van haar bezittingen! Geen matras meer, geen pannen meer, geen kleren meer... Een andere grootmoeder zorgt voor zo'n 10 weeskinderen waarvan er één een lichamelijke beperking heeft. Haar dagelijks leven bestaat uit het bij elkaar verzamelen van eten voor de kids. Een paar van de kinderen konden naar school, maar niet allemaal door te kort aan geld om de school te betalen. En zonder educatie heb je hier geen toekomst. Zo is de motto van een school: "Our education is our future!".
Verder hebben we onze uurtjes weer gemaakt in de bibliotheek met het resultaat dat alle boeken nu netjes geordend in de kasten staan. Nu is het nog wachten op nieuwe kasten, zodat het meer gaat lijken op een bieb en makkelijker te gebruiken voor de kinderen. We gaan nog een informatieposter maken hoe ze de bieb kunnen gebruiken en hopelijk krijgen we de gelegenheid om hen dit goed aan te leren.
Vrijdag heeft Joyce samen met Anne-marie zwemles gegeven aan de kinderen van de pre-school. Kinderen en zelfs de leerkrachten kunnen vaak niet zwemmen. De kinderen maakten tijdens de les flinke vorderingen. Ze mochten zelfs in het diepe! 't Was erg leuk om zwemles te geven. De lessen werden gegeven in een zwembad bij een hotel. En natuurlijk schijnt het zonnetje hier volop, dus flink verbrande schouders was het resultaat. Maar gelukkig zijn die ondertussen al weer mooi bruin bijgekleurd!
Anne-Marie is bezig met plannen te maken om hier over een paar jaar een huis voor gehandicapte kinderen te openen. Dus dit is de tijd en de plek om informatie te verzamelen en verschillende organisaties te bezoeken. Samen hebben we de organisatie 'Spring of Hope' bezocht. Een non-profit organisatie die hulp bieden aan ongeveer 500 gehandicapte kinderen. Zij doen huisbezoeken, fysiotherapie, leren ouders hoe ze om moeten gaan met hun gehandicapte kind etc. Er waren nog meer westerlingen, die daar fysiotherapie gaven. Wat vooral bijzonder was, was dat de moeders van deze kinderen vol trots naar hun kind keken, die langzaam, maar zeker kleine vorderingen maken.
Een aantal dagen later zijn we naar Home of Hope geweest. Daar wonen ruim 20 kinderen die zwaar gehandicapt zijn. Dat was in Bugembe, een dorpje vlak waarbij we wonen.We werden warm onthaald, met dikke knuffels! Kinderen die we nooit eerder ontmoet hadden, maar je plat knuffelen als je hun beste vriend bent! Wat een heerlijk Afrikaans enthousiasme! Van te voren een zak snoepje gekocht, wat erg in de smaak viel bij de kids! Ook al konden ze niet praten, de blik op hun gezicht vertelde ons al genoeg.
't Was bij beide organisaties totaal verschillend, maar erg leerzaam en bijzonder om bij betrokken te zijn!
Zondag zijn we weer naar de kerk geweest hier. 'Onze vaste' kerk heet Abondoned life, wat zich op 5 minuten loop afstand van ons huis bevind.
Deze morgen hadden we een spreker uit Kenia. Voor ons alle drie een goede dienst! Na de dienst wilde de pastor ons nog even spreken. Maar wij waren niet de enige. Zo'n 2 uur later waren we, als laatste aan de beurt. Ach ja, it's Africa! :) Tijdens de dienst zat een van de meiden van de village niet goed in haar vel. Veel herinneringen van haar heftige verleden kwamen allemaal naar boven. Joyce mocht er hierin voor haar zijn door met haar te praten en met haar te bidden !Later op de dag straalde deze lieve meid weer! Geweldig om te zien!
Vaak komen dingen gewoon op ons pad en mogen we ter plekke een zegen zijn!
Het leven in Africa brengt hele andere problemen met zich mee, dan in Nederland. Jullie zitten alweer met dikke winterjassen, sjaals en handschoenen, terwijl wij soms van de warmte niet in slaap kunnen komen. Ondertussen is het ook al een tijdje geleden dat we en fatsoenlijke douche konden nemen. Er is niet genoeg druk op de kraan, waardoor het water niet goed uit de douchekop komt. Vaak is het nog erg koud ook! Een douche, gebukt onder het kleine kraantje went vanzelf! :) Wat alleen niet zo went zijn alle mieren; In ons ontbijt, in de douche, in ons bed, in de waterkoker.. ze zitten overal! Gelukkig kunnen ze geen kwaad, maar t is niet iets om over naar huis te schrijven :)
Waar wel wel erg van genieten is al het heerlijke tropische fruit; Ananas, banaan, mango, passionfruit watermeloen, jackfruit. Af en toe verwennen we onszelf even op een heerlijk zelfgemaakte fruitsmoothie!
Vanaf vandaag hebben we een nieuwe slaapkamer.Zaterdag komt er namelijk een groep van 25 lui die net hun middelbare school hebben afgerond. Er zijn bedden genoeg, maar eigenlijk is het huis te klein voor zoveel mensen! Dat wordt lekker krapjes dus! Wij zullen onze kamer delen met Anne-Marie en vanaf zaterdag komt daar éen van de leiding van de groep bij! We zullen veel met deze groep optrekken, dus ons programma loopt de komende 3 weken dus anders dan we tot nu toe hebben gedaan. Nouja, wat we al eerder schreven; het loopt altijd anders dan we denken! Vandaag veel dingen voorbereiden voor als de teams komen. Onze kamers leeghalen, koffers opnieuw indelen, wat ook echt wel nodig is, als je maanden lang uit je koffers leeft, bedden opmaken, muskietennetten ophangen en alle kaartjes ophangen! Onze deur is al bijna helemaal vol! Gelukkig zijn er nog meer deuren! ;)
Joyce heeft vanmorgen onze was gedaan! Een handwas kost enorm veel tijd en is best intensief! Gelukkig droogt het wel snel in de warme zon!
Vanuit Wairaka een zonnige groet een heel veel liefs,
Namagembe and Nabatanzi!
-
21 November 2012 - 19:59
Herma:
Dacht vandaag nog....heb lang niets van jullie gehoord. En kijk, ik word op mijn wenken bediend. ;-)
Jullie schrijven zo gezellig en dus weer heerlijk om dit verslag te lezen.
Bijzonder wat jullie allemaal doen en meemaken en daar horen terecht ook nieuwe namen bij. :-)
Wens jullie weer goede (en gezonde!) weken toe, ook samen met het team wat komt.
Liefs, Herma
-
21 November 2012 - 21:11
Linda:
Hey toppertjes, wat een voorrecht jullie verhalen te lezen.
Jullie hebben in deze periode weer zoveel hartjes kunnen raken met de liefde die jullie uitdelen.
Blijf dat maar heerlijk doen meiden ook al lopen de dagen soms zo anders dan gedacht, jullie hartjes gaan overal mee naar toe............!
Wat zijn jullie toch een schatten!
Hele dikke knuffel voor jullie allebei.
Linda -
21 November 2012 - 21:11
Linda:
Hey toppertjes, wat een voorrecht jullie verhalen te lezen.
Jullie hebben in deze periode weer zoveel hartjes kunnen raken met de liefde die jullie uitdelen.
Blijf dat maar heerlijk doen meiden ook al lopen de dagen soms zo anders dan gedacht, jullie hartjes gaan overal mee naar toe............!
Wat zijn jullie toch een schatten!
Hele dikke knuffel voor jullie allebei.
Linda -
22 November 2012 - 07:45
Hendrieke:
Lieve Nabatanzi,
Heerlijk om weer een verslag van jullie te lezen. Heb ik weer iets om over nadenken bij mijn puzzel over Afrikaanse Highlights ( 1000 stukjes).
Mieren,mieren en nog eens mieren: blij dat we ze hier niet hebben. Succes met de groep van jongelui uit Australie.
Liefs en een dikke knuffel,ook namens Jan, Hendrieke -
22 November 2012 - 21:38
Rosalie:
Hey lieve meiden!
Fijn om weer over jullie te lezen!! Ben benieuwd hoe de vlechtjes er uit zullen zien, Joycie!!
Bijzonder wat jullie meemaken, jullie klinken een stuk blijer, zelfverzekerder en ontspannender! Heel veel plezier met het team dat straks komt! Super om Kelsey straks weer te zien!! Geniet ervan, maar ook sterkte bij het weer opnieuw aanpassen en de hectic van al die post-pubers...(-: Veel liefs, we love you lots!!!
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx -
23 November 2012 - 16:16
Marry:
Hoi lieve schatten,
Wat een verhalen weer... ja echt een ander leven als ik dat zo lees. Jullie leren zo wel fexibel te zijn zeg, en vele gaven en talenten zie ik groeien, heel mooi! Ik geniet van de humor in jullie schrijven!
Heerlijk dat jullie voor zovelen een zegen kunnen zijn. STerkte straks met de groep die komt, opnieuw flexibiliteit..... Heel veel liefs, Sjaloom! -
03 December 2012 - 11:37
Gerda:
Dag lieve Joyce en Melissa,
Prachtig om te lezen over de verscheidenheid van dingen die op jullie pad komen waarop jullie kunnen reageren om een zegen te zijn.
Groetjes, Shalom, Gerda.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
