Ons avontuur!

De grote dag was aangebroken dat we het eindelijk aandurfden om samen met de taxibus naar de stad te gaan. We hadden een nieuwe rok nodig en we moesten geld pinnen. Aangekomen bij de bus was hij nog helemaal leeg. Bussen rijden hier als ze vol zitten en niet op bepaalde tijden. Even wachten dus.. Toen we in de stad waren wisten we nog precies waar we naar toe moesten.. toen nog wel, want na onze overheerlijke cappucino en een overweldigende wandeltocht over de markt waren we toch echt de weg kwijt! Help! Toen we op een dood punt stonden en moesten beslissen welke kant we op wilden, kwam er meteen een man naar ons toe die ons vroeg of wij hem van een lunch wilden voorzien.. Het gebeurt vaak dat mensen ons aanspreken met dat soort vragen. Dit hebben we voorzichtig afgewezen en doorgelopen. Eindelijk zagen we een herkenningspunt in de chaos; het OMO wasmiddel gebouw. 'Ja! Daar moeten we zijn!' Maar hoe dichter bij we kwamen hoe onbekender de omgeving werd. Oeps, er zijn meer OMO gebouwen. Verstrooid liepen we met z'n tweetjes rond, op zoek naar een nieuw herkenningspunt! Wonder boven wonder waren we opeens op de mainstreet. Het bleek dat we een heel rondje hadden gelopen. Nog even geld pinnen en gauw naar het busstation, op weg naar huis, tenminste dat dachten we. De conducteur van de eerste bus die we tegen kwamen vertelde ons dat deze naar Wairaka zou gaan. Nou, dat ging mooi snel, dachten we. Hij zei dat we voorin moesten gaan zitten. Eigenwijs als wij zijn, kropen wij achter in de bus. Niet zo'n slim idee, want het bleek een snelbus te zijn. Normaal gesproken stopt de bus automatisch bij Wairaka.
Omdat dit de eerste keer was dat we samen reisden, herkenden we nog niet goed waar we moesten uitstappen. Alles lijkt hier op elkaar. Op het moment dat het Victoria Lake uit zicht was en er geen dorpje meer te bekennen was, begonnen we ons zorgen te maken en drong tot ons door dat we al voorbij Wairaka waren. Oeps! Waar gaan we naar toe?! De eerst volgende stop, wat een mini dorpje bleek te zijn, zijn we direct uitgestapt, de grote weg over gestoken en er toeterde direct een bus, die ons mee wilde nemen, terug naar Wairaka. Voordeel van de Mzungu's: Ze laten je nooit alleen staan. :)
Gelukkig zijn we weer veilig aangekomen bij ons huis. Helaas zonder rok, die hebben we niet kunnen vinden. Next time better!

Tijdens dit avontuur hebben we drie Dutchies ontmoet. Fijn om even Nederlands te praten! Grappig om te merken dat zij ook af en toe behoefte hebben aan iets westers, zoals een cappucino.

Gister hebben we ons kapot gewerkt vanwege onze eerste handwas. Wat een werk! Een grote bak met water, een klein stukje zeep en veel kleren om te wassen. Een hele uitdagen voor ons, als verwende Nederlanders met een wasmachine en droger.

Het echtpaar uit Australie heeft ons uitgenodigd om samen te dineren in de stad. Eindelijk even wat anders eten dan de normale rijst met aardappels zonder groente. Maar ook dubbel, want terwijl we deze blog schrijven, staan er 6 kinderen aan de deur die om eten vragen. Toch ook fijn dat we hun dit kunnen geven, aangezien ze het echt nodig hebben.
We merken dat we gezegend worden om tot zegen te kunnen zijn!

Liefs, ons!