Een stap verder...

Lieve allemaal,

Wat ontzettend leuk dat jullie er plezier in hebben om onze blogverslagen te lezen! Des te leuker wij het vinden om er weer één te schrijven voor jullie.

Afgelopen blog hadden we helaas de mededelingen van het ziek zijn, maar met veel dankbaarheid mogen we nu zeggen dat we sinds vandaag allebei weer het werk konden doen waarvoor we hier zijn gekomen!!

Het heeft dus toch wel een tijdje geduurd voordat Melissa weer helemaal beter was. Helaas langer dan we hadden verwacht.. de medicijnen die ik kreeg op aanraden van een vertrouwde, lokale arts die we gesproken hadden via de telefoon, sloegen niet meteen aan. Toen de medicijnen na een aantal dagen nog steeds niet hun werk deden, hebben we gister de Australische arts gebeld. Zij kon op dat moment niet veel doen. Zij zou dezelfde medicijnen voor hebben geschreven als die ik al slikte. toch maar een afspraak gemaakt, omdat een diagnose stellen via de telefoon lastig gaat. Maar wonder boven wonder begon ik gister op te knappen! Had ook beter geslapen en mijn klachten werden minder! wat nou naar de dokter? Cancelen die afspraak! Mocht het toch nog nodig zijn, maken we zo weer een nieuwe afspraak! Maar ook vandaag is goed gegaan!
Heerlijk om me weer een stuk beter te voelen! Af en toe kreeg ik bezoek van meiden uit het weesdorp en hebben we samen gekletst en kon ik foto's laten zien van thuis! Leuk hoe enthousiast ze zijn en geïnteresseerd over waar ik vandaan kom en hoe mijn familie is! Nou, ze vielen allemaal erg in de smaak! :)

Vanaf het moment dat Melissa weer voor zichzelf kon zorgen, heeft Joyce de keuze gemaakt om wel met Anne-Marie verschillende dingen te doen. Ik (Joyce) was hier erg blij mee, want na zo'n tijd op bed en thuis, wil je toch echt wel graag weer wat gaan doen! Mijn verlangen was sinds mijn verjaardag ook echt weer gegroeid. Ik heb nieuwe passie ontvangen voor de mensen hier en heb daarom ook erg genoten van de afgelopen week!

Op woensdag ben zijn we naar een weeshuis geweest, een aantal dorpjes hier verder op. We hadden schminck meegenomen, ballonnen, papier en kleurpotloden en natuurlijk snoepjes! Ons doel was om de kinderen een leuke dag te geven en ze te verwennen...en dat is goed gelukt! De kinderen hebben genoten van de aandacht en de extraatjes. Een van de oudere meiden gaf aan dankbaar te zijn voor onze komst en ons nooit meer te zullen vergeten! Ik zelf heb mijn creativiteit gebruikt om ze te schmincken en samen met hen met de ballonnen te spelen :)
Op de dag dat we daar waren, stond er een moeder met een baby in haar armen in de opening van de poort. Achteraf bleek dat zij dit kindje naar het weeshuis bracht, omdat er niet duidelijk was wie er voor hem zorgde. Enorm sneu om te zien.... En toch ontzettend bijzonder om mee te maken hoe ze een nieuw kindje hartelijk verwelkomen, meteen eten geven, wassen en schone kleren aantrekken. Hij werd meteen door de oudere meiden verzorgd en geintroduceerd naar de andere kinderen! Een warm welkom in dit kindertehuis!

Op donderdag mocht Anne-Marie spreken voor 600 basisschool kinderen! Ik mocht met haar mee, in eerste instantie om haar aan te moedigen en in gebed aanwezig te zijn. Uiteindelijk pakte het uit dat ik samen met haar op het podium stond en ik na haar praatje mocht afsluiten door middel van gebed. Dat moment pakte ik natuurlijk even om niet alleen te bidden, maar ze ook nog wat meer te vertellen over de liefde van God voor hen. Geweldig om dat te mogen doen :) Nadat we hadden afgesloten, werd er muziek opgezet...en wat er toen gebeurde... de brave kinderen die zo lang stil hadden gezeten, stonden allemaal op en begonnen mee te zingen en kwamen bij ons op het podium om te dansen! Het werd een groot feest waar ik tussen alle basisschool kinderen stond te dansen! Enorm gelachen met elkaar, maar daarna toch nog even officieel het bedankje van de leraren ontvangen door middel van het drinken van een cola en eten van een cakeje. Stiekem wilde Anne-Marie en ik terug naar al die zingende en dansende kinderen, magoed...wij waren de gasten.

Vrijdag hebben we met z'n drieeën al onze nagellak potjes bij elkaar geraapt en hebben we elk klein, bruin vingertje van de kinderen van de Village of Hope een kleur gegeven! Nee, niet alleen de meiden...zelfs alle jongens waren er voor in om welke kleur dan ook op hun vingers te verven! Haha...dat was een leuke ervaring!

Zaterdag plensde het van de regen en konden we helaas niet naar de Baby home. Mensen hier in Uganda bewegen zich absoluut niet zodra het regent en lachen je uit zodra je dat wel doet. Daarentegen waren we ook best moe, dus even thuis gebleven. Anne-Marie en Joyce hebben 's middags een bezoekje gedaan aan de YWAM basis hier in Wairaka. Enorme mooi uitzicht daar! Om even een beeld te geven: Stel je een groot groen grasveld voor, met in het midden een typisch Afrikaans huisje, een aantal bomen wat op een gegeven moment over gaat in een bos. Rechts zie je bananenbomen staan en nog even wat verder zie je het prachtige meer 'Victoria Lake' liggen! Een heerlijke zon erboven, en het plaatje is compleet! :)
Maar we zijn van plan om elke zaterdag naar een middelbare school te gaan waar we met de meiden in gesprek gaan. Vandaag wilde Joyce en Anne-Marie daar alvast kennis maken met de meiden en hebben we de leraren ontmoet. Op een gegeven moment werden we geroepen en werd ons verteld dat alle meiden zich verzameld hadden in een klaslokaal waar ze ons verwachtten. Oeps!! Wij hadden nog niets voorbereid voor deze keer...help! Wij moesten het klaslokaal wel in en zagen daar zo'n 70 meiden zitten in de leeftijd van 15 - 18 jaar ongeveer. Met een snel overleg besloten we ons voor te stellen en aan te geven wat ons plan is voor de aankomende weken. We willen met hen in gesprek gaan en hen leren over de echte meiden dingen. Het praten over jongens, persoonlijke hygiene, maar ook vriendschappen en eigenwaarde zullen thema's zijn die we de aankomende zaterdagen zullen gaan behandelen. De meiden hebben die keer allemaal een anonieme vraag op papier kunnen zetten, die wij zo goed mogelijk gaan beantwoorden. Vragen zoals: Hoe ziet jullie land eruit en hoe is het weer? Welke creme gebruiken jullie om je huid zo glad te maken? Maar ook: Wat kan ik doen om mezelf mooi te maken? Wat moet ik doen als mijn vriendje met andere meiden uit gaat? Of welke vormen van liefde zijn er? Grappige vragen, maar ook echt goede vragen. Dit zal een enorme uitdaging voor ons zijn, aangezien ze ook zeker hun pubergedrag laten zien! Een gebedspunt.

Zondag zijn we naar een andere kerk geweest wat een heel eind lopen was. Op de terugweg waren alle wegen één en al modderbad geworden door de vele regen. Ik (Joyce) op mn goedkope slippertjes met een baby op mn arm door de modder...dat was geen succes! Mijn slipper bleef letterlijk hangen in de modder en scheurde waardoor ik niet meer verder kon. Het hele dorp kwam kijken hoe één van de jongens mijn slipper maakte met een bananenblad en misschien een steentje en wat gras?? Ongelofelijk in ieder geval, maar het werkte wel!
Onze verdere tocht naar huis was op een Boda Boda waar ik achter de taxichauffeur zat, een driejarig meisje vasthoudend die voor hem zat en achter mij de jongen die mijn slipper had gemaakt! Wat een uitdaging! Maar gelukkig veilig thuisgekomen!

Maandag mochten we op de nursery school een verjaardag meemaken en hebben daarna nieuwe medicijnen voor Melissa gehaald. 's Middags hebben we met z'n tweeën besloten om Opwekking te zingen ter proclamatie van ons geloof. Vreemd om te merken dat we de getallen, teksten en sommige melodieën weer even moesten ophalen! Maar ook leuk (en spannend, haha) om te doen! Zie ons maar even voor je, al zittend op twee plastic stoelen in onze slaapkamer, afwachtend kijkend naar elkaar, met een gespannen vraag op onze gezichten wie de eerste toon gaat zetten! Hahaha, dat moeten we maar meer gaan oefenen ;)

Vandaag was een dag dat we met z'n drieeën weer naar de vrouwengroep mochten. Wiehoe! Eindelijk kon ik, Melis, weer mee op pad. Na een week thuis te hebben gezeten deed het me erg goed om lekker naar buiten te gaan en om weer aan de slag te gaan, met wat ik hier graag wil doen.
Op de heenweg kregen we een lift naar de stad van een dominee die ons tegenkwam. Erg fijn! Hij vond het een enorme zegen om dit voor ons te kunnen doen en heeft onder het rijden ons mogen bemoedigen vanuit de Bijbel. Ondertussen waren wij enthousiast over een aap die de weg oversprong! Een snelle overstap naar een andere taxi (in plaats van 45 minuten wachten) en we kwamen super op tijd aan bij de vrouwen.
Joyce heeft daar een Bijbelstudie mogen geven over God's liefde en bescherming aan de hand van de gelijkenis 'Jezus met Zijn discipelen in de boot tijdens een storm' (Marcus 4) en Psalm 23. Boven verwachting ging het goed en konden de vrouwen er op reageren.
Het delen van God's Woord met anderen is een enorme zegen!

Dit was een lange blog, maar hopelijk de moeite waard om weer te lezen!
Nogmaals: onze foto's staan allemaal op onze facebook-pagina's.

Een warme groet voor jullie in het koude Nederland en tot de volgende keer!